همه شور شهریار شعری می شود در مدح ((سحاب رحمت)) و عالمی در دیاری دیگر شعر وشاعر را در رویای صادقه اش می بیند و این بهانه ای می شود برای دیدارشان  که با هم بگویند:

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

و خدای علی نه با چشمن ظاهر که با دل سرشار از ایمان درست دریافته می شود. خدایی که ((قریب الاشیا)) ست و نه چسبیده به آنها و ((بعید منها)) است نه بیگانه با آنها. او سمیع است و همه  دعاهای همزمان را می شنود . دعاهایی که برخی اجابت و بعضی حکیمانه و به مصلحت رد می شوند.

خدای علی تعداد قطره ای باران را در کائنات می داند و از مکان ریزش هر برگی باخبر است. او متکلمی است که با موسی (ع) حرف می زند اما نه با اندیشه و با زبان ظاهر. اراده می کند نه از روی آرزو. لطیف است اما مخفی نیست. بزرگی است که جفا نمی کند.رحیم است نه نازک دل. اوست که در شب تیره می داند چند مورچه بیدارند. هیچ حرکتی از او پنهان نمی ماند.

اشهد ان لا الا الله و تبارک الله به خاطر خلق احسن شه ملک لافتی که بعد نسبی بهترین بشر و در آسمان معنویت از همه خورشید ها و ماه ها بهتر است.

ای خدا علی بهانه ای است برای معرفت تو که پیش از کرسی آسمان و زمین و جن و انس همواره وجود داشته ای. من که در وصف ولی ات مانده ام چگونه تو را توصیف کنم ؟ تنها شهادت می دهم که احدی و در برابر بزرگی ات پیشانی بر خاک می سایم.

التماس دعا 

سلام

خوشحالم از اینکه از وبلگ من دیدن می کنید.